تازه عروس گفت:

 مهربان پدر!

تو خود خوب مي داني که من، ده ها خواستگارِ خويش را، به خاطر تو – که دلدارِ بي چون و چرايي براي من ـ جواب کردم؛

چرا که ديدم (و دانستم) که در قلبشان ـ که به قول خودشان به وسعت دريا بود و البته نبودـ جايي براي تو ندارند و سهمي هر چند کوچک را از سرزمين دلشان، به نام تو نکرده اند …!

من به دنبال کسی بودم و در آرزوی یاری که دلش را و همه ي احساسش را، تقديم تو کرده باشد و نخواهد که آن ها را، يک جا، به پاي من ريزد!

که من چه ام بي تو؟!

و بدون تو؟!

و در برابر تو؟!

اصلاً ـ تا حضور نازنين تو هست ـ چه جا دارد که مردي، قلبش را يک سره تقديم زني کند

و زني، همه ي دلش را پيشکش مردي؟!

و البته که بايد در پيوندِ مقدسِ ازدواج، سهمي داشته باشند از عشق براي هم،

صد البته اما، بهره ي بيشتري براي تو …

پس به دعا دست برداشتم …

خدايم را به تو ـ که پيوند دهنده ي قلب عاشقانت هستي به هم ـ سوگند دادم که مرا از آنِ کسي سازد،

عاشق،

شيدا،

سرگشته

و فدايي تو؛

آن کسي که تنها گم کرده اش تو باشي و پس از خدا، تنها تو را ببيند و هر آن چه را که وابسته به توست و هر آن که را که عاشقِ توست …

تو را ببيند؛

تو را بخواند؛

تو را بگويد؛

تو را بجويد؛

و مرا ـ که کمترين کنيزم براي تو ـ با خويش در تمامي جاده هاي انتظار همراه سازد؛

مرا با خود ببرد؛

پا به پاي خويش بکشاند؛

قدم به قدم، دستم را بگيرد

و نگذارد که از قافله ي چشم به راهانت بازمانم

و سردرگم

و بي تو بمانم؛

که بي تو بودن،

همه مرگ است براي من…

من دعا کردم … روزها و در دل تاريکِ شب ها …

و امروز ـ که روز جشن ازدواج من است ـ

مديونِ تواَم؛

به خاطر آن که به دعايت

و به جود و کَرَم و سَخايت،

همسري را نصيبم کردي که وجودش تمام شيفته و ديوانه ي توست…

و من به پاس اين محبت پدرانه ي تو، رو به او گفتم:

«مهريه ي من، تمام محبت مهدي است»

و او، سر به زير و در زير بارانِ اشک،

سنگين ترين مهريه ي عالم را، پذيرفت